5 dagen, 2 eilanden, Vlieland en Terschelling. Om de Noordsvaarder met zus of via het boompje van Hee met andere zus, terug naar West-Terschelling
Vandaag splitsen we op. Een langgekoesterde wens om eens rond de Noordsvaarder te lopen, zeg maar een bucketlist dingetje of heel stoer het 'dat-loop-ik-met- two-fingers-in-the-nose' -rondje. De andere helft loopt op het gemakje via Hee, waar we pauzeren op het uitzichtpunt onder het bekende boompje op Arjensdune, naar West. We zien het vaste land en de Noordzee vanaf het duin en lopen verder om het duinmeertje. Er komt een berichtje vanaf de Noordsvaarder "we zijn al bij paal 3 en pauzeren hier. Het gaat super! We hebben jonge zeehonden, de huilers, gezien én gehoord. We zijn er stil van, wat een ervaring. Een met de natuur op het breedste strand van het land. Dit is niet onder woorden te brengen. "Het maakt ook niet uit, dat zand in je schoenen, dat zout op je huid of die schoenen die ineens in het (drijf)zand verdwijnen. We lopen licht en genieten ten volle. Daar is Vlieland al in zicht en nog even en we draaien richting de Brandaris voor het laatste stuk.
De lezers van het bericht nemen de tijd en lopen over de Tigerstelling, iedere keer als ik hier langskom zijn er weer nieuwe bunkers vrij gemaakt uit het zand. Het is een indrukwekkend bunkermuseum en we lopen gids Peter tegen het lijf voor een praatje. Altijd even enthousiast is hij, als vrijwilliger helemaal op z'n plek. Hij geeft vandaag een rondleiding en helaas is deze al uitverkocht. Ach ja, je moet iets hebben om voor terug te komen, zeg ik altijd.
We steken over richting het wad en lopen langs de jachthaven. De zeevaartschool met studenten in uniform roept herinneringen op. Het is druk met fietsers langs het wad en gelukkig is er langs de kade een voetpad. Er is bedrijvigheid op de schepen van de bruine vloot, reddingboot De Brandaris ligt te schitteren in de zon en het schip voor een zeehondentocht vaart bijna uit.
Het visje bij Van Dijk slaan we nog even over. Op naar het Groene Strand om onze vrienden 'binnen te halen' jammer genoeg hebben we geen gladiolen bij ons. Na een klein half uurtje zien we ze aankomen, de felgekleurde shirts zijn ons herkenningspunt. We nemen vast een drankje en reserveren een plaats voor onze helden. Uitgelaten van enthousiasme over wat ze hebben gezien, komen ze aan. Over en weer komen de verhalen en worden foto's getoond.
Dit is waar we het voor doen, denk ik dan. Een beetje weemoedig omdat we straks alweer aan boord gaan en ieder zijn of haar weg zal gaan. Maar zover is het nog niet. We genieten van een heerlijke lunch met het mooiste uitzicht van Nederland. Er is nog tijd om West in te gaan voor dat ene cadeautje of dat leuke souvenir. Zus en ik gaan nog even languit in het gras liggen, ...wow wat was dit gaaf zeg.
Aan dek van één van de 'Willemmen' zwaaien we naar de geluksvogel in onze groep die haar vakantie heeft verlengd. Het weer is fantastisch en er liggen zowaar zeehonden op de plaat, geweldig. In Harlingen nemen we opnieuw afscheid en zo tellen we af tot we allemaal thuis(gebracht) zijn. Met omhelzingen en warme woorden voor elkaar. Er wordt al gesproken over een reünie. Een mooier compliment is er niet. Wordt zeker vervolgd!
Reactie plaatsen
Reacties